Jak dobrze "przyszyć" sobie wnuka

Każdy z nowych związków może skomplikować życie rodzinne, może też przynieść wiele radości. Początki bywają jednak trudne. Jak przebrnąć przez pierwszy i najbardziej burzliwy okres nowych stosunków radzi dr Arthur Kornhaber, ekspert w relacjach dziadkowie-wnuczęta, autor siedmiu książek i wielu artykułów na ten temat.

Nowa konstelacja rodzinna często wprawia w zakłopotanie. Bardzo ważna jest potrzeba uświadomienia sobie jak się czujesz w nowej roli. Czy jest to przyjemność, czy kłopotliwe obciążenie? Czy masz ochotę i czas na angażowanie się? Poznanie swoich odczuć to ważny krok w budowaniu dobrych relacji. Kiedy uporządkujesz myśli, spróbuj zaobserwować jak odnajdują się w tej sytuacji pozostali członkowie rodziny.

Samo pragnienie budowania nowych więzi z przybranymi wnuczętami nie gwarantuje sukcesu. Dziecko może nie potrzebować "nowych" dziadków, albo stale być przygnębione z powodu rozwodu rodziców. Nie bez różnicy jest także wiek dzieci.

Łatwiej zbliżyć się do młodszej pociechy. Dzieci w wieku przedszkolnym nie są do końca świadome zaistniałej sytuacji. Przeważnie będą kochać każdego, kto je pokocha. Kontakty z nastolatkami okazują się zazwyczaj trudniejsze. Piętnastolatek, skupiony na swoich sprawach, często uważa, że pojawienie się nowego dziadka czy babci zaburza dotychczasowe życie rodzinne. Trzeba dać mu czas, starać się dotrzeć do niego nie wywierając presji.

Nie każdy ma jednak chęć, bądź dostateczną ilość czasu na angażowanie się w relacje z przybranymi wnuczętami. Ważne jest by być w zgodzie z sobą i zdać sobie sprawę z własnych odczuć. Nie mieć do siebie pretensji, ale też nie ignorować przybranych wnucząt. Pamiętać o nich zwłaszcza przy specjalnych okazjach, jak urodziny, święta czy zdany ważny egzamin.

Rodzice przysposobionych wnucząt również przechodzą ciężkie chwile. Bezmiar szczęścia z powodu założenia nowej rodziny bywa zakłócony wspomnieniem o niedawnym rozwodzie lub odpowiedzialnością, która teraz na nich spoczęła.

Pomóż, służąc im radą i opinią, ale nie forsuj swoich poglądów. Zapewniaj o chęci jak najlepszych stosunków z przybranymi wnuczętami, ale respektuj ich przywiązanie do biologicznych dziadków. A przede wszystkim, nie krytykuj zdolności rodzicielskich nowej synowej, czy zięcia.

„Happy end” jest możliwy; badania dowodzą, że w tej trudnej sytuacji można osiągnąć porozumienie, a nawet zbudować bliskie stosunki z przyrodnimi wnuczętami. 85 proc. par w nowych związkach, zapytanych o stosunki dzieci-przyrodni dziadkowie, deklaruje, że „jest całkiem dobrze”. Większość dzieci odpowiada, że zależy im na tych relacjach i respektują „nowych” dziadków. To budujący wynik.

Nawet kiedy stosunki ocieplają się powoli, trzeba pamiętać, że mogą rozkwitnąć w najbardziej niespodziewanym momencie. Należy działać powoli i nie pytać o natychmiastową zapłatę za poczynione wysiłki. Przy odrobinie zaangażowania i chęci z obu stron są duże szanse, aby stać się przyjacielem, opiekunem, a nawet wzorem dla „przyszywanych” wnucząt.