Ucieczka dzieci z domu - dramat rodziców i dziadków

Obecnie zaś takich kłopotów rodzice mają wiele, wśród nich m. in. tzw. „gigant". Statystyki policyjne odnotowują co roku kilka tysięcy ucieczek dzieci z domów rodzinnych i zakładów opiekuńczych. Taka sytuacja jest prawdziwym dramatem dla całej rodziny niepokojącej się o losy jej młodych członków.

Ucieczki nieletnich z domu to zjawisko, które dotyka nie tylko młodzieży z rodzin biednych czy patologicznych, ale także chłopców i dziewczynki z tzw. „dobrych domów". Dzieci uciekają przed problemami albo od ciągłych kłótni rodziców. Młodzież „na gigancie" nie ma lub nie odczuwa wsparcia ze strony swojego środowiska. Nie potrafi albo nie ma kogo poprosić o pomoc. Ucieczka staje się sygnałem: „Zauważcie mnie!".

„By być sobą nie musisz uciekać. Rozmawiaj o swoich codziennych sprawach z rodzicami, przyjaciółmi, rodzeństwem, pedagogiem w szkole. Mów o problemach i o uczuciach," radzi młodym ludziom ekspert programu „Odnaleźć siebie" - Normalnym jest, że każdy młody człowiek chce walczyć o własny świat. Nikt nie lubi, gdy ktoś mówi mu, co jest dla niego dobre. Dziecko ma prawo do swoich zainteresowań, stroju, miejsca, słuchanej muzyki. Młodzież „na gigancie" szukając przygody podróżuje po kraju, łatwo nawiązuje nowe znajomości, nocuje u nowo poznanych osób. Niestety istnieje niebezpieczeństwo, że intencje osób, które proponują uciekinierowi nocleg, są dalekie od bezinteresownej pomocy.

„Nieletni uciekają, gdy sądzą, że ich potrzeby są niezauważane bądź lekceważone. To, czy dziecko pokusi się na bycie samodzielnym, zależy od tego, czy rodzice z nim rozmawiają, słuchają, co ma do powiedzenia i tłumaczą mu swój punkt widzenia", mówi specjalista programu.
Spróbuj zrozumieć dziecko. Oto porady ekspertów programu „Odnaleźć siebie", które mogą pomóc zarówno rodzicom, jak i dziadkom zapobiec ucieczce dzieci lub odpowiednio zareagować, gdy pojawi się problem:

• Rozmawiaj z dzieckiem. Rozmowa jest podstawą budowania wzajemnych więzi, dlatego nie ignoruj dziecka,
gdy opowiada o czymś ważnym dla siebie - słuchaj i zadawaj konkretne pytania.

• Mów dziecku o swoich uczuciach. Nie wstydź się, wyraź swoje zmartwienie, współczucie czy radość. Nie zakładaj, że dorastające dziecko wie, że go kochasz - mówi mu o tym.

• Spędzaj czas z dzieckiem. Nie rekompensuj swojej nieobecności pieniędzmi i prezentami.

• Zadbaj o bezpieczny dom. Ważnym jest, by młody człowiek czuł się w domu dobrze i bezpiecznie. Niech nie będzie świadkiem awantur ani obiektem żartów.

• Pozwól dziecku na podejmowanie decyzji. Współdecydowanie
w niektórych kwestiach nauczy dziecko odpowiedzialności i będzie dowodem uznania.

• Nie zgadzaj się na wszystko, o co dziecko prosi. Szanuj pragnienia dziecka, ale mów o swoich wątpliwościach. Jeśli nie zgadzasz się z jakimś pomysłem wytłumacz spokojnie swoje racje, w żadnym wypadku nie podnoś głosu.

• Akceptuj dziecko takim, jakim jest. Pamiętaj o pochwałach,
gdy odnosi sukcesy i o tym, by pocieszać go w wypadku niepowodzenia.

• Gdy ucieknie z domu. Zastanów się, co mogło być powodem ucieczki. Gdy wróci, nie okazuj złości a koniecznie powiedz o swoim niepokoju i radości z powrotu.

• Sam nie uciekaj od problemów. Konflikty rozwiązuj w sposób konstruktywny, nie rezygnuj z trudnych tematów.

Z badania przeprowadzonego w 2004 roku przez TNS OBOP wynika, że aż 62 proc. Polaków po rady dotyczące metod wychowawczych udaje się do swoich rodziców. Wnuki zaś uważają, że zawdzięczają coś swoim babciom lub dziadkom (60% badanych jest tego zdania). Badania pokazały także, też że ci, którzy w dzieciństwie utrzymywali bliski kontakt z dziadkami, mają lepszy obraz samych siebie, łatwiej nawiązują kontakty, a nawet wykazują się lepszymi zdolnościami do pracy zespołowej. Trudno jest zatem przecenić rolę wychowawczą dziadków, a ich odpowiednia postawa może zapobiec wielu problemom rodzinnym, w tym ucieczkom wnuków z domu.