Dziadkowie kochają przybrane wnuki

Nira Degani przeprowadziła pod nadzorem profesor Arieli Lowenstein i doktor Eli Buchbinder z Faculty of Social Welfare and Health Studies przy Uniwersytecie w Hajfie badania mające na celu ocenę związku emocjonalnego pomiędzy zaadoptowanymi wnukami i ich dziadkami. W przedsięwzięciu wzięło udział piętnastu seniorów w wieku 59 – 90 lat.

Działania naukowców pozwoliły na opracowanie pięciu faz w budowaniu związku emocjonalnego pomiędzy przysposobionymi wnukami i dziadkami.

Pierwszy etap to postrzeganie adoptowanych wnuków jako osoby pomagające zakończyć cierpienie syna lub córki, który(a) nie może mieć własnych dzieci. W następnej fazie dziadkowie racjonalizują adopcję, przekonują się, że ich latorośle dały szczęście dzieciom, które nie miały dotychczas troskliwej rodziny.

Trzeci etap to wykreowanie powierzchownego związku emocjonalnego. W czwartej fazie dziadkowie akceptują przysposobione wnuki jako integralną część wielopokoleniowej rodziny. Ostatnia faza obejmuje niepokój dziadków, że adoptowane wnuki będą szukać swej biologicznej rodziny i porzucą bliskich.

Zdaniem Degani, finalny etap świadczy o głębokim związku emocjonalnym łączącym rodzinę, dziadkowie uważają adoptowane wnuki jako pełnoprawnych, nieodłącznych członków całej rodziny.